Ons huis in het Leuvenumse Bos I

Het adres van mijn ouderlijk huis was aanvankelijk Boekhorstlaan 20.  Het huis bleef hetzelfde maar de omgeving is in de loop der jaren sterk veranderd  als gevolg van de herschikking van het omliggende wegennet en wijzigingen in het tracé van het toegangsweggetje naar ons huis.

Omgeving van ons huis

In het begin kwam de Boekhorstlaan uit op de Leuvenumseweg die, op de plaats waar nu de Eekhoornlaan ligt, doorliep in de richting van de Oranjelaan. De Ceintuurbaan en de A28 bestonden toen nog niet.  Voorbij de kruising met de Leuvenumseweg liep de Boekhorstlaan over in de, toen nog onverharde,  Strokelweg.
De Deventerweg was in die tijd een zijweg van de Boekhorstlaan. Aan weerszijden van de Deventerweg lagen bosjes, een weiland en velden waarop rogge en haver werden verbouwd en er stonden een paar boerderijtjes.  De weg was indertijd half verhard , d.w.z. er was een grindlaag gestrooid  over een laagje teer, dat op warme zomerse dagen zacht werd. Op de plek waar nu de kruising is tussen de Leuvenumseweg en de Ceintuurbaan, stond in mijn jonge jeugd een prachtige villa.

Verandering van adres

Door de aanleg van de Ceintuurbaan  en de daarmee gepaard gaande verlegging van het toegangsweggetje naar ons huis werd ons adres in de jaren zestig  gewijzigd in Leuvenumseweg 1.
Weer later werd de ingang van het toegangsweggetje verlegd naar de Ceintuurbaan maar ons adres bleef toen gelijk.

Een onvindbaar “safe house”

Als bizar gevolg van deze laatste verandering was ons huis in het recente verleden onvindbaar voor gebruikers van navigatiesystemen . Ik weet dat, omdat mijn vader er tot de herfst van 2006 is blijven wonen. Het is meerdere malen gebeurd dat leveranciers stoer riepen dat ze onze uitleg over de te volgen route  echt niet nodig hadden vanwege hun Tomtom, terwijl ze een half uur later met hangende pootjes moesten opbellen om toch de weg te vragen. Ook medewerkers van de thuiszorg, die hun hele leven al in Harderwijk woonden, waren verbijsterd dat zij een huis aantroffen op deze plek.

In de tijd, dat ik in mijn ouderlijk huis woonde, waren er nog geen navigatiesystemen maar ook toen al was het huis moeilijk te vinden. Vooral in de zomer werd het aan het zicht onttrokken door de bomen van het Leuvenumse Bos, dat op die plek tegenwoordig Harderwijker Bos heet. Je kon, als je bij ons de tuin uitliep en je pakte het goed aan, zeker 30 kilometer afleggen zonder verharde wegen tegen te komen.
Het huis lag ook dicht bij het huidige Beekhuizer Zand, dat in mijn jeugd een militair oefenterrein was, begroeid met vooral vogelkers, eiken hakhout en andere lage begroeiing. Daar mochten we vaak niet komen, zeker niet als er oefeningen werden gehouden.

Het huis was dus niet of nauwelijks  te zien vanaf de weg. Het zou een  goed “safe house” zijn geweest voor spionnen of mensen die beschermd moesten worden. En in al die jaren,  dat ik er heb gewoond, heeft ons huis ook altijd zo’n soort gevoel bij mij opgeroepen, een “safe haven”, een voor velen geheime oase in het groen te midden van een steeds drukker wordende omgeving.